Een oude man staat voor de spiegel.

'Misschien moet ik maar eens ophouden, eindelijk ophouden' zegt hij terwijl hij ontdaan naar zijn spiegelbeeld kijkt. Het turbulente leven is stilgevallen, de lichten zijn gedoofd en het applaus is slechts herinnering. Alleen zijn vrouw, een persoon met dementie en de flessen wijn in het gootsteenkastje houden hem nog op de been. Volledig onttakeld dwaalt de oude acteur door zijn verleden. Kwetsbaar maar met onverholen ijdelheid blikt hij terug op zijn carrière, de hoogtepunten en teleurstellingen, zijn seksuele escapades en opgelopen kwetsuren, de bizarre wendingen en lachwekkende momenten. Flarden uit zijn bestaan verwaaien in eenzaamheid.

​'Ze zijn me vergeten' Het leven is voorbijgegaan alsof ik nooit heb geleefd', zegt hij tenslotte. Zinnen die hij niet zèlf heeft bedacht, ze zijn van Tsjechov. Zinnen die hij als de oude bediende Firs in 'De Kersentuin' avond na avond heeft moeten uitspreken. Er valt niets meer te spelen.